Wodzionka, czyli śląska zupa z czerstwego chleba

Ale to fajna zupa, dzięki!

Jestem Ślązakiem i zjadłem z babcią, najgryfniejsza zupa ever,niestety mój dziadek nie zjadł

niestety, mnie ta zupa nie smakuje :( dałam czerstwy chleb żytni, dobry smalec, czosnek, sól, pieprz i wodę :( żeby to w ogóle zjeść musiałam dodać majeranku, kiszonej kapusty, wegety i sosu sojowego - dopiero wtedy było zjadliwe, ale nie smaczne :( hmmmmmmmmmmmmm ludzie mają różne smaki - mój widocznie szwankuje, chociaż lubię proste jedzenie

Ludzie faktycznie mają różne smaki, zwłaszcza Ci, którzy dodają do wodzionki smalec ze skwarkami i kiszona kapustę tfu. Przepis na wodzionkę tradycyjną ze Śląska : Zagotować wodę z solą, wegetą, można dodać jajko do gotującej wody. Wodę wyłączyć. Wrzucić czerstwy chleb (absolutnie i wyłącznie chleb), podsmażoną na oleju cebulkę i surowy roztarty czosnek. Zamieszać. Gotowe.

Jestem przedstawicielem grupy 180 stopni. Wodzionka 5 razy dziennie, byle na czerstwym razowcu

Na Podlasiu zupa ta nosi nazwę "Dziad" i jest prosta: czerstwy chleb, smalec (jak jest to i słonina), cebula, sól i pieprz, a wszystko to zalane wrzątkiem.

A jednak to nie to samo co wodzionka ponieważ bez sporej ilości czosnku nie ma wodzionki a w twoim przepisie brakuje właśnie czosnku.

moja babcia (92 lata) czesto ja wspomina :)

POLECIŁBYM: ZAMIAST WYTAPIAĆ SŁONINKĘ,ŁYŻKA SWOJSKIEGO SMALCU... POEZJA.

a ja ostatnio kupuję gęsi tłuszcz i stapiam z cebula i jabłkiem i majerankiem i o dziwo spadł mi cholesterol

Hehe, ja też ortodoks (Ślązaczka od pokoleń). Grzegorz proponuje faktycznie elegancką i wypasioną wersję. Klasyczna wodzionka, ktora zazwyczaj czekala na wracającego z szychty dziadka- to grube kromki czerstwego chleba, pokrojone w kawałki i włozone do miski. Do tego dodawało się łyżkę domowego "tustego" czyli smalcu ze skwarkami i 1-2 posiekane ząbki czosnku, roztarte z solą ostrzem noża. Sól pieprz do smaku. Gorąca woda czekala na brzegu węglowej kuchni. A obok niej pozostale z obiadu ziemniaki, odsmażone na smalcu z dodatkiem cebuli (to wlasnie śląskie bratkartofle). Gdy zmęczony dziadek stawal w drzwiach- przygotowanie mu gorącego posiłku zajmowalo babci 2 minuty (zalać wrzątkiem zupę), odgrzać przysmazone ziemniaki. Heh, smak dzieciństwa. Nieraz sobie robię w zimowe wieczory, szczególnie gdy czuję, ze mnie jakieś grypsko usiłuje dopaść. W konfrontacji z wodzionką- wirusy są bez szans :)

Ja robię trochę inaczej: czerstwy chleb kroję w kostkę /cztery lub pięć kromek/ i wkładam nie na talerz lecz do miski; cebulę /jedną średnią/ kroję w pół talarki i rozkładam na chlebie; posypuję solą, pieprzem oraz dodaję majeranek i mieszam; słoninkę na dwa centymetry paski podsmażam i wraz z tłuszczem wlewam do miski; to wszystko zalewam wrzątkiem i po około pięć minut jest gotowe do spożycia. Też bardzo smakuje. Polecam libaries.

podstawa wodzionki jest nie cebula a czosnek i nie ma w niej majeranku

Ja pamiętam taką zupkę z dzieciństwa ale w wersji tradycyjnej czyli wrzątek + łyżka smalcu no i oczywiście duuużo czosneczku (bulion wtedy to była faktycznie ekstrawagancja ;). Moja babcia do dzisiaj gotuje ją dla swojego 3-letniego prawnuka niejadka, dodając zamiast smalcu masło i trochę rosołku w proszku. A maluch sam się domaga zupy nazwanej przez siebie "maczanką". A i jeszcze tylko malutka uwaga pieczone ziemniaki to po śląsku bratkartofle, zdaje się, że "b" gdzieś umknęło :) Pozdrawiam

Jak sama nazwa wskazuja zupa ta nie powinna być robiona na bulionie tylko na wodzie - WODZIONKA-. W mojej rodzinie pokrojony czerstwy chleb, z roztartym czosnkiem, solą, pieprzem zalewało sie wrzątkiem a jako tłuszcz w wersji nowoczesnej to łyżeczka masła a w wersji dziadków łyżeczka łoju wołowego. Wersja bulionowa to wersja elegancka wodzionki :-), ta na wodzie i z masłem jest też naprawdę pyszna (wersji z łojem nigdy nie jadłam).

ja jadłam często taką zupę bo uwielbiałyśmy ją z siostrą.Tata ją robił i opowiadał o wojsku,okupacji i biedzie. Tata nie żyje już ponad 50 lat a ja czasami robie tą zupę i moje dzieci też chętnie ją jedzą. Zamiast czosnku dodawał tata cebule , dużo usmażonej cebuli / czasami tylko na maśle , a czasami na boczku /Grzanki musiały być suche / też smażyło się je na maśle , lub piekło w piekarniku i były to drobne grzanki , bo jak zalało sie je bulionem to robiły sie puchate /Z ta zupą mam tak dużo miłych wspomnień ,że zawsze musi smakować.

Jadłam kiedys te zupe w restauracji na slasku. Baaardzo mi smakowala ale byla okropnie droga! A to taki prosty przepis. Sprobuje sama przywolac ow smak w domowych pieleszach. Dam znac jak mi poszlo :). See you soon.

to najtańsza zupa a w restauracji droga bo widocznie płaci się za tradyje