Grzyby po żmudzku

Absolutnie zgadzam się z Kasią. To świętokradztwo "zabijać" smak grzybów przyprawami, ziołami lub śmietaną. W jednym ze swych niepublikowanych opracowań stwierdziłem, że gotowanie jest sztuką przez duże "S" (z uzasadnieniem) i dlatego umiejętność przyrządzania dania grzybowego to przede wszystkim wyczucie: ile czego (ile soli, ile pieprzu, ile śmietany, ile koperku). Ważne aby na końcu dominującym zapachem i smakiem był ten jeden - GRZYBOWY. Wojnę natomiast wypowiadam tym, którzy tak na wszelki wypadek wygotowują grzyby odlewając wywar z obawy przed ewentualnymi truciznami (!?)

Nawet w Polsce, a sądzę, że i na Żmudzi, odróżniano rozmaite rodzaje grzybów. Tak ogólnie biorąc, pod kątem kulinarnym daje się odróżnić trzy ich rodzaje: - grzyby typu kurki, gąski, opieńki i inne blaszkowate, o konsystencji nie ulegającej zmianom w czasie gotowania - grzyby maślaki - rozgotowujące się do konsystencji galaretowatej. Tutaj można dodać także borowiki i podgrzybki oraz koźlarze brązowe (starsze) -grzyby borowiki, kożlaki i podgrzybki młodziutkie oraz koźlaki czerwone młode i stare Czas gotowania poszczególnych rodzajów grzybów bardzo się różni. Różni się także stosowanie przypraw. Mdłe maślaki należy przyprawiać ostrzej, kurki (inaczej pieprzniki jadalne) nie wymagają tylu przypraw, bowiem stłumiłyby one ich naturalny smak, szlachetne borowiki należy traktować jedynie dodatkiem cebuli, wszystko inne po prostu psuje smakowe kompozycje (precz z marchewką i pietruszką oraz koperkiem!) Ogólny sens mojej opinii jest taki, że miłośnicy grzybów zasługują na coś więcej niż na trywialne przepisy typu grzyby duszone w cebuli włoszczyźnie i śmietanie! Może odezwie sie jakiś autentyczny Żmudzin? Ale ogólnie pochwalam całość przedsięwzięcia!